انا نفسى اعرف احنا لية دايما بنرضى نتجرح فى سكوت ولو حتى دموعنا نزلت؟
ليه بنبقى عارفين اننا بنتجرح وبنضحك على روحنا ونقول لا دة مابيحصلش؟
ليه دايما مابنصدقش لما اقرب حد لينا يجرحنا لية بنرضى نتجرح بالشكل دة؟
ليه بنقول لروحنا بكرة ننسى واحنا مبننساش ليه بنضحك على نفسينا كدة؟
ليه دايما بتشتاق للى جرحك بالرغم ان جرحة بيبقى جواك وقلبك بيصرخ من كتر الالم الى حاسس بيه؟
ليه اللى يحب حد مابيقدرش يكرهه لما يجرحة؟ طب لو كرهه هيقدر ينسى كل لحظة كانت مابينهم؟
ليه دايما الجرح بيبقى من اقرب حد منك؟ ليه مابيقدرش اللى بينكم وبيبيع بسهولة؟
تفتكروا احنا كدة صح نقبل اننا نتجرح فى سكوت احسن ولا لازم نقول الى جوانا ونقول احنا موجوعين اوى
مش يمكن لو قولنا ماحدش يحاول يجرحنا تانى؟ بس للاسف بننجرح تانى وتالت ورابع!
ليه بنقول كلام يبين ان احنا اقوياء واحنا الى جوانا عكس كدة ونفسنا نقولة بس مابنقدرش؟
ليه الواحد لما يثق فى حد اوى لازم ينجرح اوى؟
ممكن تسامح حد حتي لو جرحك اوي؟ حبيبك ، صديقكك، قريبك ، اي حد لان ساعات الواحد بينجرح من حد بس بيبقي عايز يسامحه وبيحاول يلاقي له عزر او مبرر بس مش قادر يلمس حاجه؟
كل واحد فيكم كدة يدور جواه هيلاقى حزن كتير وكلامى ده هيفكرو بحاجات حصلت ليه
سواء الى حصله ده من الانسان اللى حبه او حد من اصحابه او حد قريب منه اوى
مابقتش عارفة الدنيا دى ماشية ازاى ولا بقيت فاهمة هى عاوزة ايه
وهى عايزه حد يدوس فيها بقلب جامد ولا حد طيب بيسكت وخلاص
طولت عليكم معلش بس كان نفسى اقول الكلام دة اوى ونفسى حد (او كل الاعضاء) يجاوبنى على الاسئلة دى
حد يبقى جرب بجد وحاسس انا قصدى اية
حد يبقى جرب بجد وحاسس انا قصدى اية